„Choć” jest spójnikiem wprowadzającym wypowiedzenia podrzędne lub części zdania, przed którym stawia się przecinek. Zdanie podrzędne zbudowane z „choć” może również poprzedzać część nadrzędną lub występować w jej środku. Oba człony oddziela się wtedy przecinkiem lub nawet dwoma:
- – Łukasz ma dobre oceny, choć wcale dużo się nie uczy.
- – Zrobił pracę już na dzisiaj, choć nikt go oto nie prosił.
- – Choć kandydatów nie było wielu, to i tak nie wszystkich zakwalifikowano.
„Choć” może pojawić się w zdaniu wraz z osobnym składnikiem – „to (jednak)”. Oba te człony tworzą w zdaniu spójnik skorelowany, przed którego drugim członem stawia się przecinek:
- – Choć tak dużo zdobyłem, to nie czuję się szczęśliwy.
- – Choć muchy wydają się nam obrzydliwe, to żaby je spożywają chętnie.
- – Choć wszyscy byliśmy bardzo zmęczeni, to żaden z nas nie powiedział słowa w obawie przed reakcją lidera.
Wyraz „choć” może też pełnić w zdaniu funkcję partykuły. Uwydatnia on wtedy treść synonimów: „bodaj, „przynajmniej”. Nie oddziela się go w takiej sytuacji od innych wyrazów:
- – Powiedz choć słowo, a się zdenerwuję!
- – Daj mi czas choć do jutra.
